دوره طرح درمان برای اختلالات شخصیت

درمان اختلالات شخصیت

انواع خاصی از روان درمانی برای درمان اختلالات شخصیت موثر است. در طول روان‌درمانی، فرد می‌تواند بینش و دانشی در مورد این اختلال و آنچه در بروز علائم ایجاد می‌کند به دست آورد و می‌تواند درباره افکار، احساسات و رفتارها صحبت کند.

روان درمانی می تواند به فرد کمک کند تا تأثیرات رفتار خود را بر دیگران درک کند و یاد بگیرد که علائم را مدیریت یا کنار بیاید و رفتارهایی را که باعث ایجاد مشکلات در عملکرد و روابط می شود، کاهش دهد. نوع درمان به اختلال شخصیت خاص، شدت آن و شرایط فرد بستگی دارد.

هدف دوره

آگاهی از سلامت روان در حال حاضر موضوعی جدی است. تشخیص اختلال شخصیت اغلب در رسانه‌ها به رسمیت شناخته نمی‌شود یا مورد بحث قرار نمی‌گیرد، با این حال اختلالات شخصیتی شایع هستند و باعث رنج شدید می‌شوند. تشخیص مناسب و دریافت کمک، از اهمیت حیاتی برخوردار است.

تواناييهاي مورد انتظار دانشپذيرفتگان دوره

شناخت و بکارگیری مفاهیم عمومی مشاوره

انجام مذاکرات حرفه ای و برقراری ارتباط مؤثر با مراجعه کنندگان

شرايط ورود به دوره (پيش‌نيازهاي ورود)

دارا بودن حداقل مدرك کاردانی ترجیحاً در رشته های مشاوره، روانشناسی، علوم تربیتی و علوم اجتماعی

نحوة پذيرش دانشپذير

1- مصاحبه

محتواي دوره

دسته ی اول

ویژگی این دسته رفتار یا تفکر عجیب و غیر عادی است. اختلال شخصیت پارانوید، اسکیزوئید و اسکیزوتایپی جزو این دسته هستند

دسته ی دوم

ویژگی این دسته رفتار یا تفکر نمایشی، بیش از اندازه عاطفی یا غیر قابل پیشبینی است. اختلال شخصیت ضد اجتماعی، مرزی، نمایشی و خودشیفته جزو این دسته است

دسته ی سوم

رفتار یا تفکر مضطربانه و دلهره آور از ویژگی های دسته ی سوم است. اختلال شخصیت اجتنابی، وابسته و وسواسی جزو این دسته قرار میگیرند

.

سایر اطلاعات تکمیلی

درمان نوجوانان

از آنجایی که مغز نوجوان متفاوت از مغز بزرگسال است، درمان با نوجوانان شبیه درمان بزرگسالان نیست.مواردی که والدین می‌توانند درمورد نوجوان تحت درمان‌شان به خاطر بسپارند عبارتند از:

رابطه اصل است. مهمترین بخش هر رابطه درمانی، اعتماد و ارتباط با درمان‌گراست و این امر به ویژه در نوجوانان صادق است. این یعنی نوجوان باید یک درمانگر داشته باشد که بتواند به او اعتماد کند و با او کنار بیاید.

حفظ حریم خصوصی و رازداری ضروری است. بسیاری از والدین مایلند بدانند که در جلسات درمانی نوجوانشان چه اتفاقی می‌افتد. کنجکاوی قابل درکه؛ با این حال، درخواست از نوجوان یا درمانگر برای افشای اطلاعات جلسات اغلب آسیب بیشتری به همراه دارد تا فایده. قوانین در ایالت‌ها متفاوته، اما والدین ممکنه حق دریافت این اطلاعات را داشته باشند. در این صورت، آگاه ساختن نوجوان از اینکه والدینش به حریم خصوصیش احترام می‌گذارند، می‌تواند به او اجازه دهد تا در جلساتش شرکت کند و از آنها بهره‌مند شود.

درمانگر به دغدغه‌های سلامت رسیدگی می‌کنند. درمانگران، گزارشگران موظفی هستند، یعنی آنها لازم است کودک آزاری را گزارش دهند. درمانگرها همچنین مشخص می‌کنند که آیا مراجع به طورجدی قصد خودکشی یا صدمه به شخص دیگری را دارد. برگزاری جلسه مشترک در شروع درمان برای رفع محدودیت‌های محرمانگی و تعیین اینکه دقیقاً چه اطلاعاتی با والدین به اشتراک گذاشته می‌شود یا نمی‌شود می‌تواند مفید باشد.

درمان نوجوانان متفاوت از درمان بزرگسالان است. والدین ممکن است نگران این باشند که نوجوانشان “فقط در حال گپ زدن” یا “صحبت ساده” با درمان‌گر باشد. از آنجایی که رابطه درمانی اصل مهمی است، هرموضوعی که برای نوجوان مهم باشد در جلسه‌اش اهمیت دارد. بنابراین، چیزی به عنوان “فقط گپ زدن” وجود ندارد. آزادی دادن به نوجوانان برای انتخاب موضوعات مورد بحث اغلب زمینه را برای اینکه بعداً “عمیق‌تر شوند” فراهم می‌کند چراکه آنها با درمانگر خود احساس امنیت می‌کنند. به همین ترتیب، بسته به سطح رشد نوجوان، آنها ممکن است با انجام بازی‌ها در جلسات‌شان، روابطی را ایجاد کنند. همه اینها مناسب و درمانی است.

اگر نوجوان شما نیاز به درمان دارد، مشکلی نیست. والدین نمی‌توانند همه اتفاقاتی که برای فرزندشان می‌افتد را کنترل کنند و هیچ پدر و مادری کامل نیست. تشخیص اینکه نوجوان به درمان و حمایت بزرگسالانی غیراز والدین نیاز دارد، بخشی از فرزندپروری مناسب است و نشان نمی‌دهد که والدین به نوعی درمورد فرزندشان “شکست” خورده‌اند.